۱۳۸۸ بهمن ۳۰, جمعه

روز خوب یا روز بد؟

22 بهمن هم آمد و رفت. نمی دانم باید 22 بهمن را روز خوبی دانست یا روز بدی. همه به دنبال اتحاد در این روز بودند و می خواستند که آرام باشند. قبل از 22 بهمن هم هم موسوی و هم کروبی و هم خاتمی به عنوان رهبران اصلاح طلب بارها و بارها بر آرامش و حضور حد اکثری تاکید کردند. مانند برخی در اردوگاه مقابل. اما آیا 22 بهمن روز آرامی بود؟ 22 بهمن روزی بود که خیلی از مردم به دنبال جدا سازی و مرز بندی نبودند. مردم با هم آمده بودند و به قولی همه بودند.
طرفداران احمدی نژاد و حامیان جنبش سبز. اما گویی آن روز هم عده ای که این روزها با نام تند رو از آنها یاد می شود خیلی علاقه ای به آرامش نداشتند. اگرچه قرار بود عده ای از طرفداران جنبش سبز و کروبی از میدان صادقیه به دیگر مردم بپیوندند، اما معلوم نیست چرا بعضی این چنین راهپیمایی هایی را بر نمی تابند. مگر مردم با مردم فرق دارند؟ بر چه کسی آشکار نیست که بیش از نیمی از مردمی که در خیابان های اصلی به راهپیمایی آمده بودند طرفداران جنبش بودند؟
اما معلوم نیست چرا عده ای تنها به زد و خورد می اندیشند و لاغیر. این که کروبی به عنوان یکی از انقلابی های قدیمی و یاران امام در راهپیمایی حضور داشته باشد آیا خطرناک است که در روز پیروزی انقلاب که به او و خانواده اش بی احترامی می شود و به مردم حمله می شود. چرا باید چند ساعت بعد از سالگرد پیروزی انقلاب فیلمی در رسانه های دنیا پخش شود که نیروهای امنیتی را در حال زدن افراد نشان دهد؟ آیا این روز روز اتحاد و همبستگی نبود؟
حمله به خاتمی و موسوی و زهرا رهنورد در روز سالگرد بزرگترین پیروزی ایرانی ها چه معنی دارد؟ آیا موسوی 8 سال نخست وزیر ایران نبود و آیا او ا با نام نخست وزیر امام نمی شناسیم؟ چرا چنین رفتارهایی باید تکرار شود؟ به فرض این که سران معترضان به راهپیمایی می آمدند و طرفداران جنبش سبز هم حضور داشتند، آیا این برای کشورمان بهتر نبود؟ آیا بهتر نبود خبرگزاری های دنیا بعد از مراسم روز 22 بهمن از اتحاد تمام ایرانی در روز 22 بهمن سخن می گفتند نه از حمله نیروهای امنیتی به مردم؟!
در این میان هم برخی تنها به فکر شخصی مردن موضوع هستند و اصرار دارند که این مردم رفدار فلان بودند و بهمان. آیا همه ایرانی نبودند؟ چه بخواهیم و چه نخواهیم افرادی مثل خاتمی در این کشور بسیار محبوب هستند، پس حمله به او و مانند او در روز 22 بهمن را کار مردم نخوانیم. چون در آن روز هر کس نگاه می چرخاند راحت می توانست، نیروهای امنیتی و آنانی که به نام لباس شخصی می شناسیمشان را بین مردم ببیند. می توانستیم وحدت دشته باشیم و آرامش، اما گویی عده ای نمی خواستند و هنوز هم می خواهند.

هیچ نظری موجود نیست: