روایت واقعی

من ، راننده و صلوات برای امام زمان

 

جاده رودهن ، ابتدای اتوبان بابایی ، طرف های ساعت 6:30 بود . تاریک شده بود و برف می آمد . شرایط نشان می داد که منتظر ماشین ایستادن برای نوبنیاد کار بیهوده ای است . اما چاره ای نداشتم ، باید تا ساعت 7 سر همت (سه راه ضرابخانه) می بودم . به غیر از من پسر و دختری سیاه پوش هم ایستاده بودند. پژو آردی که معلوم نبود چه رنگی است سرعتش را کم کرد و چند متر جلوتر از من و آن دختر و پسر توقف کرد . مرد که پشت فرمان نشسته بود چند دفعه به عقب برگشت و وسایلی را جلوی پای زنی که کنار راننده نشسته بود گذاشت . چراغ های قرمز پشت آردی روشن شد و آرام به سمت ما آمد .

مرد با سر اشاره کرد که سوار شویم . شک داشتم و جلو نرفتم . مرد باز اشاره کرد . زن هم به دختر و پسر اشاره کرد که سوار شوند . رفتم جلو و پرسیدم «نوبنیاد»؟ مرد گفت : بفرما .

سوار شدم . کنار کشیدم تا پسر و دختر هم سوار شوند . اما دختر به زنی که جلو نشسته بود گفت که قصد سوار شدن ندارند. حرف زدنش مفهوم نبود ، اما فکر می کنم منظورش همین بود .

راه افتادیم . هر چه جلو تر می رفتیم برف تند تر می بارید و مرد سرعت ماشین را کمتر می کرد . ماشین های دیگر هم همینطور . با اینکه برف روی آسفالت نشسته بود اما ماشین ها سرعت شان را خیلی کم کرده بودند . چند ماشین جلو تر از ما کامیونی می رفت که پشتش چند مرد با لباس های قرمز یا جگری با بیل شن و نمک روی آسفالت می پاشیدند .

راننده آردی آرام از کنار کامیون سبقت گرفت و سرعتش را بیشتر کرد . داخل ماشین کسی صحبت نمی کرد . به این فکر می کردم که این سکوت به خاطر حضور من در ماشین است . مطمئن نبودم که این زن و مرد زن و شوهر باشند ، اما اگر هم بودند به خاطر من بود که چیزی نمی گفتند . بارش برف تند و تند تر می شد و به این فکر می کردن که چطور سر وقت به پارک شریعتی برسم .

مرد آهنگی که درحال خواندن بود را عوض کرد و از بلند گو ها صدا آمد :« ستاره آی ستاره ، از اوج آسمونا ، بخون تا بشنون رنگین کمونا ، چرا باید بمونن ، حالا تنهای تنها . . .» که مرد گفت : مسیر بعدی تون کجاست . با این که اصلاً حواسم داخل ماشین نبود ، گفتم : باید برم سر همت . مرد گفت : پس من از امام علی می رم و شما می تونید سر همت پیاده بشید .» خیلی کم فکر کردم و با این که مطمئن بودم با این حرف من مسیر راننده دور تر خواهد شد ، گفتم : « باد برم سه راه ضرابخونه » .

دست های داننده که می رفت تا فرمان را بچرخواند ایستاد و ماشین راه مستقیم را ادامه داد . گفتم :« ببخشید توروخدا . مسیرتون دور شد . من می تونم پیاده بشنم و تا نوبنیاد پیاده برم . » راننده بدون اینکه نگاهی به من بکند گفت : نه آقاجون . این حرفا چیه .

نگاهم را به بیرون چرخاندم . زن چیزی گفت که نشنیدم . چند دقیقه بعد رسیدیم به نوبنیاد . مطمئن نبودم کرایه مسیر چقدر است و خجالت می کشیدم به راننده کرایه دهم . نمی دانم چرا ، ولی فکر کردم که طرف مسافر کش نیست و پول نمی گیرد. با این حال و با صدایی آرام گفتم :«ناقابله» . اسکناس 500 تومانی را با دودست به سمت مرد گرفتم . مرد که حالا ماشین را کنار جدول نگه داشته بود برگشت و گفت : یک هفته صلوات بفرست برای سلامتی آقا امام زمان . از ماشین پیاده شدم . صورتم را گرفتم رو به آسمان و خندیدم . دانه های برف پشت سر هم به صورتم می خوردند.

 

(خیلی وقت بود وقتی حرف اعتقاد می آمد می خندیدم و در دلم می گفتم . . . ولی حالا مطمئن شدم که هنوز بعضی آدم ها هستن که حتی صلوات را برای خودشان نمی خواهند )