آدم های واقعی، آدم های اینترنتی

اینترنت که وارد زندگی انسان شد، خیلی چیزها تغییر کرد. اتفاق های زیادی افتاد که قبل از وجود اینترنت نیم افتاد. اتفاق های زیادی هم بود که تا قبل از اینترنتی شدن زندگی ها می افتاد و بعد از این که اینترنت به زندگی آدم ها آمد آن اتفاق ها دیگر نیافتاد. تغییرها  گسترش اینترنت زیاد و زیاد تر شد. وقتی اینترنت دایال آپ بود تغییرها هم دایال آپ بود. کند و آرام. اما وقتی صحبت از ای دی اس ال و اینترنت سرعت بالا شد، عجله اتفاق ها هم برای تغییر کردن بیشتر شد.

آدم ها تغییر کردند، اخلاق ها عوض شد و حتی صحبت کردن ها هم به شدت تغییر کرد. تا چند سال قبل رو در رو هر صحبتی می کردیم و خیلی حرف ها را به هم می زدیم. شوخی می کردیم و کسی ناراحت نمی شد. اما الان حتی شوخی ها هم عوض شده است. حرف زدن ها تغییر کرده است. حرف نمی زنیم. ایمیل و چت و کامنت و ... شده حرف زدن ما. شده گپ زدن ما. دیگر کمتر دور هم جمع می شویم. حتی کمتر به هم تلفن می زنیم تا صدای هم را بشنویم.

حالا اگر قرار است چیزی را به شوخی به کسی بگوییم - البته بنویسیم - ، باید حتماً بعدش دو نقطه پرانتزش را «J» بگذاریم. تا نکند طرف آن ور چت ناراحت نشود و بهش بر نخورد. باید مطئنش کنیم که الان داریم شوخی می کنیم. الان جدی هستیم. الان عصبانی هستیم یا الان ناراحتیم یا ...  شاید هیچ کدام از ما فکر نمی کردیم دو نقطه نا قابل و یک پانتز اینقدر در روابطمان تاثیر گذار باشند.

اما این همه تغییرات نیست. در دنیای مجازی آدم ها هم تغییر کرده اند. زیاد هم تغییر کرده اند. گویی آنها هم مجازی شده اند. دیگر خودشان نیستند. آدم هایی که می دیدم خودشان نیستند. آنهایی را که در دنیای واقعی دیده بودیم حالا یک آی دی یا یک پروفایل در شبکه های مجازی هستند. آدم های آنلاینی که همه بودنشان در چند حرف و کلمه خلاصه شده است. فرقی نمی کند 50 کیلو بودید یا 80 کیلو یا کمتر یا بیشتر. هر آدمی که باشید با هر مشخصاتی در دنیای اینترنت یک پروفایل هستید، با چند خط نوشته و عکس.

آدم ها در اینترنت یک آدم دیگر هستند. نگاهی به دوستانتان بکنید. دور و بریهایتان. نزدیک ترین آدم ها به شما در اینترنت آدم دیگری هستند. با اخلاق های جدید. اخلاق هایی که انگار از اینترنت گرفته اند. حرف هایشان، عکس هایشان، تیکه پرانی هایشان... همه و همه با آنچه شما تا کنون دیده اید فرق می کند. آدم های شاد واقعی، آدم های سرخوش بیرون که صدای خنده شان همیشه بلند بود در اینترنت غصه دارند. انگار ناراحت هستند. ناراحتی که شما تا به حال در آنها ندیده اید. سراغ ندارید.

حرف هایی می زنند که انگار دلشان از غصه لبریز است و دارند اضافه اش را اینترنت می ریزند. بر عکس این موضوع هم کم نیست. آدم های غمناک بیرون که در فضای مجازی می گویند و می خندند. بالاخره این که آدم ها از آنچه در اینترنت می بینید فاصله دارند. آنهایی نیستند که می شناختید. شاید اصلن آنها را نمی شناختید. اما اگر اینترنت نبود؟ آیا ما آنسوی آدم ها را هیچ وقت نمی دیدیم؟

اعتقاد دارم شخصیت های اینترنتی مجازی هستند. صحبت هایشان، حرف زدن هایشان، گریه و خندیدنشان مجازی است. راست نیست. شاید اداهای دنیای مجازی است. اما چرا؟ مگر این فضای مجازی نیامد که ما را از تنهایی های نا خواسته نجاتمان بدهد؟ پس چرا اینطور نیست. تنهایی هایمان بیشتر شده است. حتی با 500 یا 600 فرند در فیس بوک یا توییتر و فرند فید و گوگل و ... با این همه شلوغی، کامنت و لایک هنوز تنهاییم!

یکی از دوستان،‌ با این ایده ام موافق نبود. می گفت آدم هایی که در اینترنت هستند واقعی ترند. شاید یکی برای حفظ ظاهر بین دوستان می خندد و شاد است، اما غصه دارد. غصه ای که نمی خواهد دوستان بفهمند یا نمی خواهد به آنها انتقال پیدا کند. برای همین این ناراحتی ها را، حرف های دلشان را، غصه هایشان را در اینترنت منتشر می کنند. خیلی هم فرقی نمی کند. دوستان می بینند. اما انگار برایشان فرقی نمی کند.

اما اعتقاد دیگری هم درباره این آدم ها و رفتارهای مجازی هست. این که یک عده ای دنبال جلب توجه هستند. جلب توجهی که در دنیای واقعی از رسیدن به آن ناکام هستند و در فضای مجازی پی آن می گردند. اگر دختر باشید تقریباً به راحتی می توانید با هر اظهار نظری توجه دیگران را جلب کنید، موضوع وقتی سخت می شود که پسر باشید. این طور موقع ها خیلی ها دست به دامن غر زدن و ناله کردن از وضعیت خودشان، ایران و جهان می شوند. به قولی شروع می کنند به «چس» ناله کردن. این چس ناله ها معمولاً همراه می شود با کلی آه و ناله و همدردی و ... بالاخره کمبود ها جبران می شود به نوعی.

اما آدم شک می کند. به همه چیز. به دوستی ها. به آدم ها، خندها و گریه ها. به حرف ها و صحبت ها. صحبت هایی که دیگر نمی‌توان فهمید کدام راست است و کدام دروغ. کدام واقعی است و کدام چس ناله. متفاوت نباشید. بین دنیای واقعی و مجازی فاصله ای نیست. نگذارید این دنیای مجازی شما را درگیر خود بکند. خودتان هم درگیر نشوید.